Rennen door de stad, juffie zijn en een nieuw huis

There we are, weer een nieuw verslag!

Nu we inmiddels al weer zes dagen in ons gastgezin zitten, lijkt het alweer een hele tijd geleden dat we in ons vertrouwde guesthouse in Bantry Bay waren. Nu hebben we al een paar dagen gewerkt en inmiddels begint dit huis ook al echt als thuis te voelen. Voor ik daar over straks nog veel meer vertel, eerst nog even onze laatste dagen in Bantry Bay.
De laatste twee dagen hebben we heerlijk doorgebracht op strand. We wilden lekker genieten van onze vrije uren, voordat we het project in zouden gaan. Op het gemakje liggen, beetje om je heen kijken en als het echt te warm is even onder de douche en afkoelen. De zee is bij Cliffton Beach en Camps Bay echt geen optie. Man o man wat is dat koud daar zeg. Het doet gewoon pijn aan je voeten als je er in staat. Het zwemmen heb ik me dus maar helemaal niet aan gewaagd.
Uiteindelijk brak de zondag aan en hebben we ´s ochtends ons kabouterhuisje leeg gehaald en onze tassen weer ingepakt. We hoefden pas rond vier uur op de afgesproken plek te zijn, dus ´s middags hebben we nog wat door de hoofdstraat gewandeld. Daarna onze tassen opgehaald bij het guesthouse en afscheid genomen van Ed de eigenaar. We hebben een heerlijke tijd gehad en het zal mij niet verbazen als we hem nog eens zouden zien. Met ons hebben en houwen naar de hoofdstraat gelopen en daar hebben we een minibusje aangehouden. Het was een hele onderneming om twee meisjes inclusief backpacks en tassen in het busje te krijgen, maar uiteindelijk is het gelukt en zaten we! We hoefden maar een klein stukje met het busje, want het vrijwilligershuis waar we naar toe moesten lag gelukkig niet ver weg. Weer een hele toestand om uit het busje te klimmen, maar daar stonden we dan met onze tassen voor het vrijwilligershuis. Klaar voor een nieuw avontuur!

Het vrijwilligershuis is een soort hostel waar alle vrijwilligers moesten verzamelen die zondag. Er zijn ook vrijwilligers die tijdens het vrijwilligerswerk in dit huis wonen, maar zoals jullie vast wel begrepen hebben, hebben wij daar niet voor gekozen. Wij zullen onze vier weken doorbrengen bij een gastgezin. Enfin, stonden we daar voor die deur. Deed er niemand open, het huis lag en maar wat verlaten bij. We zijn maar in de voortuin op een bankje gaan zitten en hebben afgewacht wat er zou gaan gebeuren. Al snel kregen we gezelschap van een bijzonder vrolijke jongeman uit Jamaica. Tenminste, dat denk ik. Want we begrepen niet veel van wat er uit zijn mond kwam. Hij ratelde aan 1 stuk door en het was ons niet duidelijk of hij nou ook vrijwilligerswerk ging doen ja of nee. We hebben hem later nooit meer gezien, dus ik denk het niet. Gelukkig hoefden we niet lang te wachten, want al snel zagen we meer vrijwilligers en konden we naar binnen. Waren we daar, bleek dat we verkeerd zaten! Omdat wij niet in dat huis slapen verder de aankomende tijd, moesten we in een ander hostel verzamelen. Het vrijwilligershuis zat namelijk vol. Nu hoor ik jullie denken, kleine domme meisjes let dan ook op. Maar nee nee! Wij waren verkeerd ingelicht. Naja prima, het hostel waar we naar toe moesten was gelukkig ook niet ver weg dus daar waren we al snel. Hier kregen we een kamer die we deelde met twee andere meisjes uit Noorwegen die ook vrijwilligerswerk gaan doen. Lieve en leuke meisjes die die dag net waren aangekomen, dus die waren behoorlijk moe. We dachten dat we die zondagavond ook een programma zouden hebben, maar we hebben niemand gezien van SASTS (de organisatie die hier allemaal achter zit). Zelf maar ergens een hapje gaan eten en daarna vroeg ons bed ingedoken, het zouden nog wel eens lange en vermoeiende dagen kunnen worden!

Maandag ging ons wekkertje al vroeg, want we werden vroeg opgehaald door taxi´s die ons naar het kantoor van SASTS brachten. Daar aangekomen begon dan eindelijk het programma. We waren met ongeveer 30 vrijwilligers die allemaal verspreid zouden worden over Kaapstad. We zaten in een soort zaaltje waar we eerst informatie kregen over alles wat met het vrijwilligerswerk te maken had. Ook over de gastgezinnen, het vrijwilligershuis en over Kaapstad zelf. Erg interessant, maar na 3 uur luisteren wordt je behoorlijk gaar. Gelukkig kregen we de kans om ergens te gaan lunchen. Vervolgens stond er een City walk tour op het programma. Hadden we weer eens niet over nagedacht. Komen wij daar op onze slippertjes en overvolle tassen. Is natuurlijk niet erg handig als je twee uur door een stad moet gaan lopen. Alle anderen hadden een klein tasje bij en hadden goede schoenen aan. Goed twee uur bikkelen dus. En hoe!! Onze gids was overenthousiast en op een hoog tempo beende hij de stad door en als ik zeg hoog tempo bedoel ik dan ook echt hoog tempo. We moesten af en toe rennen om die man bij te houden. Hij voorop met zijn blauwe petje en een groep (vermoeide) jongeren er achter aan. Dat moet een zicht zijn geweest! De tour was wel erg leuk want we hebben behoorlijk wat dingen van Kaapstad gezien, die we zelf nog niet gezien hadden. Leuke manier om de stad te verkennen! Hijgend, zwetend en puffend kwamen we uiteindelijk aan bij het beginpunt en konden we gelijk de taxi in die ons terug naar het hostel bracht. Daar konden we onze tassen pakken. Het moment was dan toch echt daar, we zouden naar de gastgezinnen worden gebracht. Spannend! Met een groepje andere vrijwilligers werden we naar de wijk Grassy Park gebracht. Een behoorlijk stuk rijden nog vanuit het centrum. We stopten bij een schattig blauw huisje en daar was het dan, onze verblijfplaats voor de komende vier weken. We werden hartelijk begroet door de zoon van het gezin (Bradley van 26) en de dochter (Andrea van 21). Bovendien was er een duits meisje (Ronja) die hier al 5 maanden woont. Zij is ook een vrijwilliger. Ze was gelijk heel enthousiast en vertelde alles wat we maar moesten weten. Wat een hoop informatie allemaal zeg! Uiteraard een rondleiding door het huis gekregen en onze kamer laten zien. We slapen met zijn vieren op een kamer (er is nog een Duits meisje Anna). Een mooi en leuk huis wat van alle gemakken is voorzien. Hier komen we de tijd wel door! Wel allemaal nog wat onwennig in het begin. Op een gegeven moment kwamen ook de ouders (Stella en Mac) thuis. Gelijk een knuffel en een leuke begroeting, dus dat zat wel goed.
Ik vond het wel lastig om een beetje mijn plaats te vinden hier, Ronja en Anna zijn hier al zo lang en die hebben dan ook al een hechte band met de familie. Ook is het zo dat hier al vele en vele vrijwilligers zijn geweest. We zijn dus niet echt meer nieuw en ik heb het idee daar door ook minder geinteresseerd. Gelukkig waren Anna en Ronja dat wel! Nu ik hier inmiddels een paar dagen ben gaat het een stuk beter en zoals ik mijn verslag ook begon. Ik begin me hier goed thuis te voelen. Die avond aten we spaghetti. Dit gezin eet alleen niet met zijn allen gezamenlijk aan tafel. Moeder kookt, zet dit op het aanrecht en wanneer je honger hebt pak je gewoon een bord. We hebben dan ook samen gegeten met Ronja en Anna. Wel opmerkelijk op zo een eerste avond, maar als dat hun gebruiken zijn dan is dat zo. Ook hebben we die dag nog een rondje gemaakt door de wijk hier, zodat we konden zien waar de supermarkt was enzo. Grassy Park is een echte woonwijk en dat houdt in dat er verder dan ook niets te doen is hier. Qua veiligheid zit het hier wel redelijk goed. Je moet ´s avonds niet over straat gaan lopen en zolang je overdag met zijn 2en bent is er niets aan de hand.

Dinsdag weer een spannende dag want dat was de eerste dag op het project! De chreche waar wij geplaatst zijn is maar een paar minuten lopen van het huis. Ideaal! Ook hier werden we weer hartelijk begroet door de supervisor. Zij vertelde ons dat we deze week eerst wat konden orienteren op de twee locaties en daarna mogen we zelf beslissen waar we willen werken. Die dinsdag zijn we eerst naar locatie voor de oudere kinderen gegaan. Er vertrekt een schoolbusje van de creche die in 10 minuutjes naar de school rijd. Daar kunnen wij in mee, zo hebben we altijd vervoer. De school is een kleuterschool voor kinderen van drie tot zes jaar. Het gebouw moet je zien als een gymzaal. Een grote open ruimte dus. In die zaal zitten vijf klassen. 1 in elke hoek en 1 in het midden. Deze worden gescheiden van elkaar door kasten of lage wandjes. In elke klas zitten ongeveer 15 tot 20 kinderen. Het was dan ook een behoorlijk kabaal en chaos toen we daar binnen kwamen. Hoe kan je ooit je eigen klasje daar lesgeven terwijl er nog 4 andere klasjes zitten? Blijkbaar lukt het ze wel allemaal en ze doen het prima met de voorzieningen die ze hebben.
Deze vijf klasjes zijn verdeeld naar leeftijd en deze dag ben ik bij een juf geweest die de 4 en 5 jarige had. Vooral toegekeken hoe alles in zijn werking ging. De kinderen zijn allemaal erg nieuwsgierig en willen maar wat graag je aandacht hebben. Je hoort dan ook een hele dag door ´teacher teacher´ en dan willen ze graag weer wat vertellen in hun eigen kleutertaaltje of iets laten zien. Ze vinden het heerlijk om vast gepakt te worden en geknuffeld te worden. En ja, ik vind dat niet zo erg om te doen natuurlijk! Gedurende de dag spelen de kinderen, wordt er met ze gezongen, krijgen ze eten (inclusief warme maaltijd en rijstepap als ontbijt) en proberen de juffen ze iets bij te leren. Na de warme maaltijd worden alle tafeltjes aan de kant geschoven en worden er matrassen neergelegd. Dan is het ´nap-time´ en gaan de kinderen twee uur slapen. Ze hebben niet echt de keus om te gaan slapen, ze moeten gaan slapen. De juffen houden streng toezicht en je hoort dan ook geregeld: Go sleep! Of, lay down! Degene die niet slapen, liggen dan ook een paar uur stil op hun matje.
Om drie uur zit ons werk er op en gaan we met het busje terug naar de creche. ´s Avonds zijn we met Ronja, Anna en Bradley naar de bioscoop gegaan. Leuke film gezien en genoten van de avond.

De volgende dag onze tweede dag en we zijn weer naar de school gegaan. Deze keer een klas voor drie jarige, zodat we overal wat konden zien en meepikken. De juf van mijn klas deed het erg goed en ik had echt bewondering voor de manier waarop zij haar kinderen bezighield en toesprak. Het was dan ook een hele leuke dag die er ongeveer net zo uit zag als gisteren. Tijdens het slapen mogen wij als vrijwilligers normaal gesproken pauze houden, maar de juffen hadden vandaag vergadering. Wij moesten alle slapende kinderen in de gaten houden. De vergadering was gewoon in die grote zaal en in het engels. We konden dus alles horen wat er gezegd werd. Zo hoorde we ook dat de juf waar Yara die dag bij was, behoorlijk werd toegesproken door de supervisor. Ze had geen controle over haar klas en dit wird haar wel even verteld. En werd dan ook behoorlijk op het matje geroepen! Wel maf om dit tafareel te aanschouwen. Maar dat is hoe het gaat hier denk ik..

Donderdag en vrijdag zijn we wezen kijken op de chreche. Dit is weer heel wat anders dan de school waar we de vorige dagen waren. De chreche is opgedeeld in drie klasjes (die wel hun eigen ruimte hebben). Een klasje van 0 tot 1, een klasje van 1 tot 2 en een klasje van 2 tot 3. We hebben in alle drie de klasjes mogen meekijken. De juffen zijn allemaal erg aardig en waarderen het echt dat je komt helpen. Dit had ik van te voren niet echt gedacht. Waar ik al die kinderen op de school al schattig en leuk vond, was dit zo mogelijk nog schattiger. Deze kleintjes zijn echt afhankelijk van je en je bent hier dan ook meer bezig met verzorgen. Eten geven, knuffelen, luiers verschonen dat soort trammelanten. Om de paar minuten huilt er wel eentje. Met grote krokodillentranen komen ze dan naar je toe en willen graag getroost worden.
Ook hier gaan de kinderen een paar uur slapen. In tegenstelling tot de andere locatie hebben ze hier een klein zwembadje. We mochten een uur pauze houden en dit hebben we dan uiteraard ook aan het zwembad gedaan. Heerlijk! Na deze dagen was ik wel meer vermoeid dan de andere dagen. Die kleintjes vergen behoorlijk wat energie van je!
Ik vind het nog heel lastig om echte indrukken te omschrijven. We zijn er nog maar zo kort en alles is nog zo nieuw. Ik denk dat het volgende week al wel heel anders is als we er wat langer zijn.

We hebben in ieder geval wel een leuk weekend in het vooruitzicht! Straks gaan we met zijn vijfen naar een plaatsje hier in de buurt. Wat rondkijken en een hapje eten. Morgen neemt Bradley (die een rijbewijs en auto heeft! Hoe handig :)) ons mee naar Cape Point. Alle leuke plekjes daar in de buurt bekijken en natuurlijk Kaap de goede hoop! Ik heb er zin in! Zondag een dagje strand mee pakken en dan begint er maandag weer een nieuwe week.

In een volgend verslag horen jullie vast veel meer over de kinderen, het werk, ons gezin en de weekenden!

Ik kan niet anders zeggen dan tot dan!

Veel liefs,
Marije