Incredible India, wat een bijzonder land

Hoi allemaal!

Na een kleine drie weken is het weer tijd voor een nieuw verslag! Als ik het me goed herinner waren we vorige keer net aangekomen in Khajuraho, nog steeds in het noorden van India. Nu ik dat zo zeg.. het lijkt al maanden geleden dat we daar zijn geweest! Terwijl het slechts een paar weken zijn.
Enfin! Na het plaatsen van het verslag zijn we de volgende dag op pad gegaan om wat tempels te bezichtigen. Dat scheen in Khajuraho een hele belevenis te zijn, aangezien Khajuraho de plaats van de Kama Sutra is! Eigenlijk heb ik niet echt een idee hoe het hier ontstaan is en waarom dit juist de plaats van de Kama Sutra is, maar we wilden het natuurlijk wel met eigen ogen bekijken. Blijkbaar waren de tempels hier versierd met allerlei beeldhouwwerken in allerlei erotische poses. Er zijn drie verschillende groepen tempels bij de stad en we besloten bij de grootste te beginnen. Oke, de tempels waren best mooi om te zien, maar we hebben de afgelopen tijd zoveel verschillende tempels en bouwwerken gezien, dat we het niet meer op konden brengen om uren geinteresserd naar deze groep te kijken. Bovendien, de Kama Sutra was in geen velden of wegen te bekennen. Ik heb in ieder geval niets gezien, wat er ook maar enigzins in de buurt kwam. We zijn dan ook maar door gegaan naar de volgende groep tempels. Eigenlijk was dit er maar 1 en we hadden niet echt zin om hier naar binnen te gaan. Plaats genomen op een bankje bij de tempel en gewoon wat om ons heen gekeken. Zo zagen we een heel ritueel waarbij een grote groep Indische mensen gingen eten. De mannen zaten allemaal bij elkaar op de grond te eten, terwijl de vrouwen in de schaduw van een boom zaten. Zodra de mannen klaar waren met eten, gaven ze een seintje naar de vrouwen. Nu mochten hun komen eten. Als je aan je eigen cultuur en gewoontes denkt, kan je er niets bij voorstellen dat er nog apart wordt gegeten door mannen en vrouwen. Terwijl we naar dit tafareel zaten te kijken, kwam er een jongen uit India met ons praten. Was allemaal best gezellig en hij wilde maar wat graag over zijn cultuur vertellen. Voor ons een hele verademing. Eindelijk eens een Indier die gewoon met ons wilden praten en zijn Engels wilden oefenen, zonder dat hij meer van ons wilden. Dat waren we bijna niet meer gewend. Toen we later die avond in een restaurant tegen over ons hotel iets zaten te eten, zagen we diezelfde jongen rond lopen voor ons hotel. Het was overduidelijk dat hij ons gevolgd was en ons nu op stond te wachten. Zucht.. is er dan ook niemand te vertrouwen hier? Na de tweede tempel groep hebben we nog een derde tempel gezien, maar deze stond maar zielig in zijn eentje in the middle of nowhere. Ook hier waren we er dus snel weer weg van.
De rest van de dagen in Khajuraho hebben we eigenlijk niets gedaan. In dit plaatsje was nou eens echt helemaal niets te beleven. We konden hier niet eerder weg, omdat de trein die we zouden nemen maar eens in de paar dagen gaat. Het was dus wachten op die trein. We hebben dan ook maar lekker rustig aan gedaan, veel gelezen en ons zelf verwend met een fullbody massage in een salon! De keren dat we op straat waren werden we non stop aangesproken door verkopers die ons hoe dan ook in hun winkel wilden hebben. Het lijkt wel of de verkooptechnieken met de plaats erger en agressiever worden. Je kon nog geen twee stappen je hotel uit zetten of je wordt aangesproken door Jan en Alleman. Dit tot vervelends toe en het wil dan ook nog wel eens leiden tot een meningsverschil met de desbetreffende mannen.
Uiteindelijk was het dan vrijdagavond 5 april en zijn we naar het station gegaan. Het juiste perron en de juiste trein waren niet moeilijk te vinden, er was er maar 1. Met al onze spullen hebben we de juiste coupe opgezocht en onze slaapplaatsen gevonden. De coupe is opgedeeld in een soort van hokjes en elk hokje telt 8 bedden. Deze waren allemaal bezet, dus het was gezellig hutje mutje bij elkaar. Eigenlijk lag het al met al best oke en heb ik ook best goed kunnen slapen. Zo een 12 uur later arriveerden we in Varanasi.

Varanasi, 1 van de oudste steden ter wereld en het heiligdom van het heiligdom voor het Hindoeistische volk. We waren erg benieuwd wat deze stad ons zou brengen, want we hadden al zoveel verschillende verhalen hier over gehoord. Varanasi is heilig, omdat deze stad aan de heilige rivier de Ganges ligt. Het wordt door de Hindoes gezien als een soort pelgrimsoord en men gelooft dat als je hier sterft je direct op stijgt naar de hemel. Je reincarneert dus niet meer. Varanasi is niet alleen een heilige stad, het is vooral ook een grote, drukke stad. Dit zagen we al gelijk op weg naar onze verblijfplaats in het centrum. We kwamen maar lastig door het verkeer heen en het was weer eens een chaos en drukte van jewelste! Bij het inchecken zagen we Lisa en Jasper weer! De twee die bij onze groep van zes hoorden door onze reis in Rajasthan. Leuk om ze weer te zien en uiteraard gelijk bijgepraat. Hun stonden op het punt van vertrek, dus we hebben ook gelijk weer afscheid genomen. Diezelfde middag hebben we nog een bezoek gebracht aan een tempel buiten de stad. Op deze plek schijnt het Boeddishme geboren te zijn. We werden rond geleid door een wat oudere man die veel wist te vertellen hier over. Was best interessant, maar we waren ontzettend moe van de reis en bovendien was het ongelovelijk warm. We wilden nog wel meer zien van de stad, maar we besloten eerst maar wat te rusten op de kamer. 's Avonds zijn we naar de oever van de rivier gegaan. De stad strekt zich uit langs de rivier en om van de stad in de rivier te komen, lopen er trappen naar beneden. Deze worden ook wel 'Ghats' genoemd. Je hebt er ontzettend veel en iedere Ghat heeft zijn eigen betekenis of doel. Zo heb je ook de 'hoofdghat' waar de meeste mensen zich gedurende de dag verzamelen. Bij deze Ghat is ook elke avond een ceremonie ter ere van 'Mother Ganges'. De ceremonie wordt geleid door vijf jongens die een opleiding volgen. Als je deze opleiding hebt voltooid behoor je tot 1 van de hoogste kastes in het Indisch stelsel. Deze mannen hebben dan ook een ontzettend hoog aanzien. De ceremonie gaat gepaard met enorm veel rust en rituelen die nauwkeurig worden uitgevoerd. Elke avond hetzelfde. Heel bijzonder om dit mee te maken en te aanschouwen. Na de ceremonie zijn we door de drukke straten van Varanasi terug gelopen. Er was bijna geen doorkomen aan, zo ontzettend veel verkeer en mensen die allemaal door elkaar liepen!
De volgende dag een vroegertje, we zouden namelijk een boottocht gaan doen over de heilige rivier. Het leukste is om dit met zonsopkomst te doen, zodat je de stad echt ziet ontwaken. We besloten dit met een gids te doen, zodat we alle vragen konden stellen die we hadden. Anders zijn de dingen die je ziet gewoon weg niet te begrijpen. Het bootje werd geroeid door een man en hij had zijn zoontje van vier meegenomen. Verder waren wij met zijn 2en aan boord en een gids. Deze sprak super goed Engels en wist zo veel te vertellen. Heel interessant! We hebben eerst een gelukskaarsje te water gelaten. Men geloof dat als je deze aansteekt, een wens doet en hem vervolgens te water laat. Je wensen zullen uitkomen. Ik ben benieuwd!! De tocht voerde ons langs de vele Ghats die Varanasi telt. Ongelovelijk wat je allemaal ziet. De gelovige mensen (en dat zijn er veel) beginnen hun dag met een bad in het heilige water van de rivier. Ook dit gaat weer gepaard met vele rituelen en gebruiken. Je ziet dus mensen zichzelf wassen, zwemmen, tandenpoetsen, hun kleren wassen, elkaar wassen en ga zo maar door. Overal waar je kijkt zie je wel iets gebeuren. Je komt letterlijk ogen te kort. Op andere plaatsen vormen zich kleine 'bedrijfjes' die enorme stapels wasgoed verwerken, of zie je mensen vissen. Het moge duidelijk zijn, dat mensen en kleren er niet schoner op worden. Het water en de rivier mogen dan ontzettend heilig zijn, tegelijkertijd is het bijna een groot open riool te noemen. Niet alleen wordt het dus gebruikt om mensen te reinigen, tegelijkertijd stroomt hier de riolering van de stad op uit, wordt er afval in gedumpt, liggen er zowel dierlijke als menselijke overschotten in het water en gebruiken de fabrieken dit als 1 grote dumpplaats. De overheid probeert al jaren om iets te doen aan dit steeds groter wordende probleem op te lossen, maar de bevolking werkt niet mee. Ondanks dat er bijvoorbeeld publieke toitletten in de stad worden geplaats, gebruikt slecht een handjevol mensen dit. De grote groep blijft de rivier als toilet gebruiken.
Dit alles valt in het niets als je bij het laatste punt van de tocht aankomt. De plaats aan de rivier waar de crematies plaats vinden. Menselijke crematies, inderdaad. Het is net zo bizar als dat het klinkt. Per dag worden er ongeveer 250 mensen aan de rivier verbrand. Dit heeft alles te maken met wat ik hierboven al heb gezegd. Men gelooft dat als je hier sterft en gecremeerd wordt, je direct naar de hemel gaat. Daarmee is dus een einde gekomen aan je reincarnatie. Om de paar minuten zie je de mannelijke helft van de familie (vrouwen mogen niet bij de crematie aanwezig zijn) met een overleden persoon aan de rivier verschijnen. Deze liggen gehuld in doeken en versiersels op een soort brancard. Drie uur nadat de persoon overleden is, brengen ze hem of haar op de brancard naar de rivier. Zo hebben we een paar keer mee gemaakt, dat we door de ietwat nauwe straten van Varanasi liepen en er opeens op je schouder wordt getikt. Een familie inclusief overleden persoon wil dan passeren. Dan sta je ook wel even gek te kijken.. Bij de rivier aan gekomen wordt hij (ik zeg voor het gemak even hij, maar het kan ook een vrouw zijn) eerst ondergedompeld in de rivier en vervolgens voor een tijdje op de kant gelegd. Ondertussen bereid de familie de brandstapel voort. Het hout moet gekocht worden bij de crematieplaats en hier maken ze een stapel van. De persoon wordt op de stapel gelegd en hier wordt vervolgens nog wat hout op gelegd. De mannelijke persoon die het dichts bij de overleden persoon staat (bijvoorbeeld de oudste zoon) is de belangrijkste persoon tijdens het ritueel. Je herkent hem aan zijn witte kleding en aan zijn kapsel. Dit wordt, op een staartje na, volledig kaal geschoren. Deze haalt het vuur op en steekt de brandstapel aan. Het duurt een uur of drie, voor dat de volledige stapel verdwenen is. De resten as en de delen die niet verbrand zijn, worden (je raadt het al) in de rivier gegooid. Als de familie niet zo heel veel geld heeft, kan er niet zo heel veel hout gekocht worden. Dat betekent dat de verbranding dus niet helemaal wordt voltooid en er grotere resten de rivier in gaan. Alle personen die overlijden worden op deze manier gecremeerd. Op zes uitzonderingen na. Vrouwen die zwanger zijn, kinderen, heilige mannen, mensen die zijn overleden door de beet van een slang, mensen met lepra of waterpokken die worden niet verbrand. Deze worden met een bootje de rivier op gebracht en met behulp van stenen in het water gegooid.
Ik zou nog uren door kunnen schrijven over dat wat we gezien hebben en dat wat we nu weten over dit zeer bijzondere ritueel aan de kant van het water, maar ik weet niet of iedereen dit wilt weten. Laat ik het er op houden dat het ontzettend indrukwekkend was.
Na de boottocht zijn we nog bij een tempel wezen kijken en vervolgens hebben we 's middags in de stad Mo weer gezien (weer een andere jongen van onze groep). We hadden met hem afgesproken bij de Blue Lassi shop. Volgens de reisbijbel verkochten ze hier de beste lassi's van het land. Lassi is een soort yoghurtdrankje gemend met fruit. En inderdaad, wat was dat lekker zeg! Daarna hebben we nog wat door de stad gelopen en zijn we bij de crematieplaats wezen kijken. We wilden er namelijk nog iets meer van weten, omdat we 's ochtends bij de boottocht alleen de plaats van de crematies hebben gezien en niet zozeer een ritueel zelf. Wat mij het meeste bij staat is de lucht die je ruikt. Het is niet zo zeer dat het stinkt of dat je echt brandend mens ruikt, maar ik denk dat in het vervolg de geur van een brandende barbeque opeens een andere betekenis heeft. Na onze stadswandeling ook weer afscheid van hem genomen, hij zou die avond met de trein mee gaan.

Na deze bijzondere dagen in Varanasi, was het tijd om Noord-India te verlaten en richting Zuid-India te gaan. Namelijk Goa! We zijn hier met een binnenlandse vlucht naar toe gegaan. De afstanden zijn zo enorm in dit land, dat veel mensen gebruiken maken van de vele vluchten die dagelijkse op en neer gaan tussen de verschillende steden. We hebben ons enorm verwonderd over de gang van zaken op zo een vliegveld in India. Alles gebeurd op zo een totaal niet logische manier, dat het gewoon weg grappig is. Indiers hebben geloof ik totaal geen idee hoe ze nou iets logisch moeten aanpakken. Maakt niet uit, er leiden meerdere wegen naar Rome en aan het eind van de middag zijn we dan ook geland in Goa.
Goa is een provincie en wordt door vele toeristen en Indiers gebruikt als vakantieoord. Het bestaat uit allemaal verschillende kleine stadjes die langs de kust liggen. Goa is in alle opzichten anders dan het noorden van India, maar gek genoeg is het lastig om te zeggen wat er nou precies anders is. Het blijft India en het blijft vies en druk, maar op een andere manier. Ik denk dat ik het het beste kan omschrijven dat je in Noord India het gevoel hebt dat je 236 jaar voor Christus leeft en in Goa ga je slechts vijftig jaar terug in de tijd.
Wij hebben er voor gekozen om naar het plaatsje Calangute te gaan, hier hadden we de beste verhalen over gehoord. Jammer genoeg kwamen we er al snel achter dat het in Goa niet meer zo druk was als we dachten. Het was namelijk eind seizoen, het wordt nu ontzettend warm daar en over een maand begint het regen seizoen. Oftewel, het was voor een groot deel uitgestorven. De enige die er nog te vinden waren, waren Russen. En nee.. dat is niet mijn favoriete volk! En ook heel wat Indische toeristen. Ik vraag me wel af wat die nou precies komen doen, want hun voornaamste bezigheid lijkt wel het bekijken van westerse toeristen.Het is trouwens geweldig om hun te aanschouwen op het strand. Het is natuurlijk uit den boze om in bikini op strand te verschijnen en ook een zwembroek kennen ze niet. Ze springen dan ook met kleren en al de zee maar in!
In Goa hebben we uitgebreid de tijd genomen om bij te komen van de weken in Noord-India. Dat hadden we best nodig, want we waren vooral erg moe na al die indrukken en dingen die we mee gemaakt hadden. We hebben de dagen dan ook lekker doorgebracht op strand of aan het zwembad bij ons hotel. Op het strand heb je verschillende strandtentjes, die allemaal hun eigen bedjes hebben. Eigenlijk lagen we altijd bij dezelfde en zo leerden we al snel het personeel kennen wat hier werkt. Elke ochtend wordt je dan ook uitbundig begroet en vinden ze het heerlijk om af en toe een praatje met je te maken. Verder hebben we een paar keer een scooter gehuurd, zodat we de rest van Noord-Goa konden verkennen. Yara de dappere reed door het Indische verkeer en ik zat achterop. We hebben verschillende plaatsje bezocht en hier en daar wat rondgeslenterd door de straatjes. Sommige plaatsje doen erg hippie-achtig aan. Je ziet af en toe behoorlijk wat vreemde figuren voorbij lopen op straat! Ook hebben we een bezoek gebracht aan de grote markt die elke woensdag is en een bezoek aan de Saturday Night Market. Vooral de laatste was erg gezellig! Live muziek, veel mensen en eetstalletjes! De vele verkoopsters op de markten willen maar wat graag dat je een kijkje neemt bij hun kraampje. Overal waar je dan ook loopt hoor je steeds: "Yes m'am yes, look my shop", "Excuse me m'am, one minute my shop", "Look my small buisness, very cheap for you", "Please, give me good luck". Hilarisch! Op een gegeven moment zit het zelfs in je hoofd! Op de grote woensdagmarkt kwamen we ook opeens Lisa weer tegen! Later die week hebben we nog samen wat gegeten en de avond mee door gebracht. Kortom, we hebben een heerlijke relaxte week in Goa gehad!

De tijd vloog voorbij en op woensdag 17 april was het tijd om Calagute weer te verlaten. We hebben 's avonds de trein richting Mumbai genomen. Wederom een slaaptrein, maar deze keer hadden we een soort van knus gezellig hokje voor ons 2en. De trein vertrok al om 18:00 en zou de volgende ochtend om 06:00 aankomen in Mumbai. We zijn vroeg gaan slapen en op die manier gaat zo een reis eigenlijk ontzettend snel. In de vroege ochtend was het al een drukte van belang op het station van Mumbai. Overal lopen mensen, meestal met de meest onmogelijke bagage bij hun, of liggen er mensen op de grond te slapen. We hadden al uit verschillende verhalen gehoord dat Mumbai, net zoals Delhi, ook een enorm drukke, chaotische en vieze stad zou zijn. Dit bleek allemaal reuze mee te vallen! Ja het blijft natuurlijk een stad van bijna 21!! miljoen inwoners, maar het is misschien wel een mooie stad? Er staan best wat mooie gebouwen en het verkeer is niet zo hectisch en chaotisch als Delhi. Het lijkt er ook allemaal wat moderner te zijn. Mensen (mannen) staren je minder aan op straat en het is zelfs mogelijk om met een spijkerbroek op straat te lopen, in plaats van de eeuwige losse slobberkleding waar we zo ongeveer in woonden.
De eerste dag in Mumbai hebben we wat rond gelopen door de wijk waar wij zaten en zijn we 's middags naar de bios geweest. We waren natuurlijk in Bollywood heaven en we vonden dat daar absoluut een Bollywood film bij hoorde. De film begint al op een bijzondere manier, namelijk door het afspelen van het Indische volkslied. Zo begint elke film en het publiek moet dan gaan staan. Daarna mag je weer gaan zitten en begint de film. Jammer genoeg was het niet zo heel druk tijdens de film (die we gek genoeg best goed konden volgen) en de eerste helft van de film was het publiek ook niet zo uitbundig. De tweede helft veranderde dit en tijdens de vechtscenes ging het mannelijk publiek weer uit hun dak. Ze joelen en fluiten naar de hoofdpersoon en moedigen hem hard aan. Hilarisch om daar bij te zitten, het zou wat zijn als je dat deed in een Nederlandse bioscoop!
De volgende dag zijn we met een georganiseerde tour naar de sloppenwijken van Mumbai gegaan. Deze zijn bekend van de film Slumdog Millionair en wilden we erg graag zien. We hebben er voor gekozen om dat met een georganiseerde tour te doen, zodat we meer achtergrond informatie zouden krijgen. Bovendien gaat 80% van het geld wat hun verdienen naar projecten in de sloppenwijken (ook wel Slums genoemd). Met zijn vijfen (nog een drietal uit Zwitserland) en een gids zijn we op pad gegaan. Om bij de slums te komen moesten we heel Mumbai doorkruizen. Onderweg vertelde hij van alles over wat we zagen. Zo reden we bijvoorbeeld door het Red Light district heen. Zo iets als in Amsterdam, maar dan anders. Deze meisje werken onder zeer slechte omstandigheden en hebben dikwijls geen andere keus. Ze worden meegenomen vanaf het platteland, omdat ze geld moeten gaan verdienen voor hun familie. Tegen de familie wordt gezegd dat het meisje een goed betaalde baan in de stad krijgt. Ze moesten eens weten waar hun dochter terecht komt.. Ook zijn we langs een enorme openlucht wasserij gekomen. Hier werken elke dag 10.000 mannen die er voor zorgen dat een groot deel van het wasgoed van de stad schoon wordt. Veel hotels brengen hier bijvoorbeeld hun vieze spullen. Mensen werken hier keihard en dat voor die enkele euro's wat ze per dag verdienen.
Uiteindelijk kwamen we bij de rand van de Dharavi terecht. Na een sloppenwijk in Pakistan, is dit de grootste sloppenwijk van Azie. Er wonen meer dan 1 miljoen mensen en is dan ook meer en meer een stad op zich zelf aan het worden. We mochten geen foto's meer maken om de privacy van de mensen te respecteren. Ik zit bij mezelf te denken hoe ik dit nou weer ga omschrijven. Het is zo lastig om uit te leggen wat je daar nou allemaal ziet. Eigenlijk is er maar 1 manier om het te begrijpen en dat is door het zelf met eigen ogen te zien.
We zijn eerst naar het 'werk' gedeelte van Dharavi gelopen. Hier wordt al het afval van de stad Mumbai verzameld. Het plastic wordt gesorteerd en gerecycled. Een enorm groot proces wat met grote nauwkeurigheid wordt gedaan. Tevens bezorgt het veel mensen werk. Een zeer goede zaak dus! Arme mensen vanuit grote gebieden in India komen naar hier toe om te werken. Ze wonen dan voor een maand of 10 in de sloppenwijken en brengen daarna het verdiende geld naar de zeer arme families op het platteland. De 'huizen' waar de mensen wonen zijn van alles en nog wat in elkaar gezet. Ze zijn nog geen 10 vierkante meter groot en daar wonen ze dan met zijn zessen of meer. Niet te begrijpen gewoon. Het zijn zo enorm veel huisjes die zo dicht op elkaar zijn gebouwd dat nauwelijks meer ruimte om te lopen is. Er zijn ontzettend nauwe steegjes, waar je claustrofobisch van zou worden. Door die steegjes stroomt vervolgens het open riool. Ze hebben geen voorzieningen om dit onder de grond te bouwen dus stroomt het gewoon open en bloot door de straten heen. Onbegrijpelijk! Kinderen spelen op een grote berg afval, terwijl moeder brood staat te kneden. De ratten liggen dood in de goot, of rennen net voor je voeten uit. In het ene huisje wordt rijst verkocht, terwijl de buurman net een geit staat te ontdoen van zijn ingewanden. Ondertussen nog uitkijken waar je loopt, of je stoot je hoofd, of je staat met je voeten in het riool, of je struikelt over iemand die dronken op straat ligt. Al met al 1 grote bizarre situatie, we keken onze ogen uit. De overheid zou maar wat graag hebben dat de slums verdwijnen, de grond waar deze opstaan is namelijk erg gewild. De bevolking weigert om te vertrekken, want gek genoeg zijn ze heel gelukkig met het bestaan wat ze hebben. Wel is er nu een verbod gekomen op het bouwen van nieuwe slums. De mensen die de slum zelf gebouwd hebben wonen er gratis, ze hoeven alleen te betalen voor elektriciteit en water (wat ze drie uur op een dag hebben). Wil je echter als nieuweling in de slums komen wonen, dan moet je de hudige eigenaar van de slum 20.000 dollar! betalen. Een ongekend hoog bedrag!! De gids heeft ons verschillende projecten laten zien waar hun geld onder andere naar toe gaat. Bijvoorbeeld het geven van engelse les aan de jeugd, of jongeren kunnen zich opgeven voor een cursus. Super dat ze zich daar voor inzetten. Al met al wedrom een indrukwekkende ochtend.
's Middags hebben we nog wat in Mumbai rond gelopen en zijn we op tijd gaan eten en slapen. In die nacht was het namelijk tijd om India te verlaten.

Ik kan wel zeggen dat we vijf enerverende en indrukwekkende weken hebben gehad in India. Wat een bijzonder land is dit en wat hebben we veel gezien en meegemaakt. Een paar 'downs', maar gelukkig ook vele hoogtepunten! Nu weet ik waarom India wordt beschreven als 'Incredible India'. Want dat is het echt.. een ongelofelijk land!

Om vijf uur 's ochtends stonden we paraat op het vliegveld en niet veel later stegen we op richting Bangkok! Inderdaad, Bangkok.. en geen Dubai! Al in Zuid-Afrika hadden we besloten dat we na India nog niet veel zin hadden om naar huis te gaan. Alles even overdacht en onder het mom van 'je kan maar beter spijt hebben van de dingen die je wel hebt gedaan, dan van de dingen die je niet hebt gedaan' hebben we ons ticket gewijzigd. Zuid-Thailand hebben we vorig jaar op onze reis niet gedaan, dus dat gaan we nu bekijken!
We zijn nu al twee dagen in Bangkok en het is heerlijk om weer terug te zijn in deze geweldige stad. Wat is het hier netjes en schoon na India! Onze ruimzittende kleren hebben we weer omgewisseld voor korte broeken en hempjes. Wat trouwens ook wel nodig is ook met de zeer hoge temperaturen op dit moment, het is hier bloedheet. Vanaf morgen gaan we richting het zuiden, maar verder hebben we eigenlijk helemaal geen plannen. We zien wel waar we terecht gaan komen.
Daarover volgende keer vast een hoop meer :)

Lieve allemaal, bedankt weer voor het lezen! Super dat jullie me nog steeds volgen!

Veel liefs vanuit Bangkok,
Marije