Vietnam - Ho Chi Minh City

En jawel.. daar ben ik weer met een nieuw verslag! Ik moet weer even terug in de tijd om te bedenken waar we ook alweer gebleven waren. Volgens mij waren we die avond na een indrukwekkende boottocht net aangekomen in Battambang. Laten we daar verder gaan..

De volgende dag zijn we met zijn vijfen (we hebben het nog steeds over Mariska, Patrick, Dimitri, Yara en ik) in de TukTuk gesprongen en zijn we naar de bambootrain gegaan. Dit is een spoorlijn van vroeger die werd gebruikt voor het vervoeren van spullen tussen verschillende dorpen. Hier aangekomen moesten we plaats nemen op een soort vlot van bamboo met wieltjes eronder. Deze werd op de rails geplaatst en gaan! Motertje inclusief Cambodjaan achterop en met een noodgang vlogen we over die rails heen. Super! Je hebt alleen wel een probleem als er een tegenligger komt, er is namelijk maar 1 spoor. Dan zal toch echt iemand zijn hele hebben en houwe van het spoor af moeten tillen, de ander laten passeren en daarna zijn boeltje weer terug op het spoor. Gelukkig is dat ons niet overkomen en konden wij in 1 rechte lijn naar een klein dorpje. Hier hebben we kennis gemaakt met een super lieve vrouw en haar zoontje. Zij heeft van palmbladeren allerlei mooie sieraden voor ons gemaakt en wij hebben op onze beurt uitgebreid met haar zoontje gespeeld en geknuffeld. Daarna weer in volle vaart terug over het spoor en bij het beginpunt weer uitgestapt. Met de tuktuk zijn we vervolgens door gereden naar de voet van een kleine berg. Vervolgens per scooter naar boven en hier kwamen we terecht bij de zogenaamde 'Killing Cave'. In de tijd dat Pol Pot hier aan de macht was (van 1975-1979) zijn hier 10.000 mensen vermoord en in die grot gedumpt. Er hangt dan ook een hele rare sfeer in die grot. Echt vreselijk als je je probeert voor te stellen wat zich hier heeft afgespeeld. We hebben daar nog een tijdje rond gelopen en zijn daarna weer terug naar het guesthouse gegaan.

De volgende dag was het tijd om Battambang weer te verlaten en hebben we met zijn vijfen koers richting het zuiden gezet. Er was geen rechtstreekse bus naar de plaats Sihanoukville, dus dit moesten we in etappes doen. 's Ochtends om half acht stonden we paraat, maar we zijn natuurlijk in Azie! Dus bus vertrok dan ook een uur later. In een kleine zes uur zijn we naar de hoofdstad Phnom Penh gereden waar we moesten overstappen op de bus naar Sihanoukville. Dit was nog een busrit van 5 uur. Na al die uren in de bus kwamen we dan ook behoorlijk brak en gaar aan. Met zijn vijfen hebben we ons verspreid over twee tuktuk's en zijn we naar het centrum gereden om een slaapplaats te zoeken. Dit was makkelijker gezegd dan gedaan. We hebben er wel anderhalfuur over gedaan om er 1 te vinden. Met de aankomende feestdagen zat vrijwel heel Sihanoukville vol. Wat een drama! Gelukkig hebben we uiteindelijk bij het strand een leuk guesthouse gevonden. Vol goede moed hebben Yara, Mariska en ik de kamers bekeken en gezegd dat we met vijf personen waren. Alleen waar zijn die andere twee? Geen spoort van zowel Patrick of Dimitri. Tegen de man van het guesthouse hebben we gezegd dat we op zoek gaan naar onze vrienden, maar dat we niet zeker wisten of we deze wel zouden vinden. Dat was allemaal prima. De minuten tikten voorbij en ondertussen was het al tegen elfen. Nog steeds geen teken van leven van die twee mannen. We besloten dan ook maar een oproep te doen via Facebook en te gaan slapen. De volgende dag zouden we wel verder zien. Hier was de beste meneer van het guesthouse het alleen niet zo mee eens. Hij was in de volle overtuiging dat we voor drie kamers hadden gereserveerd, terwijl we er die nacht maar twee nodig hadden. Hij er tegen in, wij er tegen in. Wij gaan echt niet voor drie kamers betalen, vooral nu de prijzen met kerst belachelijk hoog liggen. Hij bedacht zich dan ook dat we er maar beter de politie bij konden halen. Wat? We zagen ons al zitten in een eenzaam Cambodjaans celletje, dus de paniek sloeg behoorlijk toe. Waar zijn dan ook die mannen als je ze nodig hebt? Maar goed laat die politie maar komen want wij waren ook behoorlijk zeker van onze zaak. Toen besloot meneer de manager dat het toch niet zo nodig was en dat we opeens maar twee kamers hoefden te betalen. Oke? Naja prima, snel slapen dan maar!
Gelukkig is de volgende ochtend alles goed gekomen. Dimitri was zo verstandig geweest om zijn facebook te bekijken en zo zaten we een uur later weer gezamenlijk aan het ontbijt! Na al die avonturen vonden we het toch echt wel de hoogste tijd om aan het strand plaats te nemen en dat hebben we dan ook gedaan. Heerlijk de hele middag gelegen en we hebben onze teennagels laten doen door 1 van de vrouwtjes die daar op strand rond lopen.
Daarna nog even het 1 en ander geregeld voor onze visa voor Vietnam en onze bustocht terug naar Phnom Penh. De avond hebben we afgesloten met een heerlijke barbeque op strand. Geweldig om met je voetjes in het zand te zitten terwijl naast je een heerlijk gerecht wordt voorbereid.
Tegelijkertijd word je ook weer geconfronteerd met de armoede in dit land. Mensen die ledematen missen en je smeken om een paar dollar, kinderen die huilend aan je tafeltje verschijnen. Toch gek dat je hier dan als westerse de kerst moet gaan vieren..

Vrijdag stonden we om 08:00 paraat op het strand voor een boottochtje. We kregen eerst een ontbijt en daarna de boot op. Er waren verder geen andere toeristen, dus we hadden de hele boot voor ons vijfen inclusief drie Cambodjanen die voor kapitein/gids speelden. Onze eerste stop was bij een eiland om te snorkelen. Maskertje op en plons de zee in! Jammergenoeg viel het een beetje tegen, er was wel het 1 en ander te zien. Maar ik heb vele mooiere snorkelplaatsen gezien dan dit. Dat mag natuurlijk de pret niet drukken! Onze volgende stop was op het zogenaamde 'bamboo-island' even verderop. Prachtig strand en geen hond te bekennen! Duik in de zee, lekker gelegen terwijl de drie mannen de barbeque aanstaken. Met je kont in het zand genieten van een heerlijk visje. Daarna zijn we op onze blote voetjes door de bossen naar de andere kant van het eiland gelopen. Hallo Expeditie Robinson gevoel! Aan die kant was er alleen niet zo veel te beleven dus na een afkoelende duik weer terug gelopen. Daarna zijn we, na nog een kleine stop om de vissen brood te geven, terug gevaren naar de kust. 's Avonds weer op strand wezen eten en een drankje gedaan in 1 van de barretjes aan het strand. Wat een leven.. Ook afscheid genomen van Dimitri die de volgende ochtend verder zou reizen.

De volgende dag hebben we weer op strand gelegen. Omdat het die avond kerstavond was, besloten we dat we ons zelf best konden verwennen. We hebben ons haar laten invlechten, we zijn geknuffeld door kinderen en we hebben een massage genomen op het strand. Wat een dag! Aan het eind van de middag terug naar de kamer gegaan om ons gereed te maken voor het kerstdiner! We mogen dan wel zo ver van huis zitten, het kerstdiner konden we natuurlijk niet overslaan.
Er werd voor ons een heerlijk driegangendiner voorgeschoteld waar we ons helemaal vol aan hebben gegeten. Niet gezond meer! Kerstmuziekje op de achtergrond en jawel, daar was het kerstgevoel! Om het kerstgevoel compleet te maken kregen we van Mariska en Patrick ook nog een cadeautje, hoe lief is dat!
Na het eten nog wat op strand gedronken en hier voegde zich een prettig gestoorde Australier, een Belg en een Nederlander zich aan ons toe. Met dit gezelschap hebben we de hele avond en nacht gefeest en gedanst. Heerlijke kerstavond gehad dus!

Ietwat gaar werden we dan ook wakker op kerstochtend. Toch wel heel maf, het is nu officieel kerst en daar lig je dan in Cambodja? Vervolgens een grote glimlach op ons gezicht, want wat is dit geweldig! Eerste kerst konden we natuurlijk ook niet aan ons voorbij laten gaan dus zijn we met zijn vieren, na ons kerstontbijt, naar een strand iets verderop gegaan. Hier was het iets rustiger en dat vonden we wel heel prettig. Uiteraard de nodige kerstfoto's gemaakt en sja veel meer dan gezwommen en gelegen hebben we eigenlijk niet gedaan. Al is dat voor mij niet echt een probleem.
Het tweede diner met kerst besloten we op strand te doen, nu we er toch zijn? Wederom een lekker visje van de barbeque. Al snel kregen we gezelschap van enorm veel kinderen die bij ons kwamen zitten. Zij verkopen armbandjes op het strand en proberen op die manier wat geld binnen te krijgen. Zulke lieve gezichtjes kunnen we natuurlijk niet weerstaan, dus onze armen zijn al goed gevuld. Je merkt dat de kinderen hier wel echt het 1 en ander te kort komen. Ze klampen je echt aan je vast en vinden het heerlijk om al die aandacht te krijgen. En als er dan ook nog 1 in huilen uitbarst, dan is mijn hart gebroken..
Uiteindelijk zijn we die avond weer bij een goed feestje terecht gekomen en hebben we er weer vrolijk op los gefeest.

Tweede kerstdag hebben we in de bus doorgebracht. Nadat we voor eventjes afscheid hadden genomen van Patrick en Mariska, zijn we met de bus naar de hoofdstad gereden. Na vijf en een half uur rijden moesten we nog een guesthouse zoeken. Hadden we wederom het zelfde probleem als in Sihanoukville. Nergens een goede slaapplaats te vinden. Dan maar een categorie hoger qua prijs en toen kwamen we al snel uit bij een bijzonder leuk hotelletje. Heel vriendelijk personeel en de kamer was top.
Het was overigens weer goed te merken dat we weer terug in de grote stad waren. Verkeer wat om je heen vliegt en overal file. Weer even wennen! 's Avonds wat gegeten en op tijd gaan slapen. De volgende dag hadden we een druk programma. De tuktukchauf die ons gisteren bij het busstation had opgehaald, ging vandaag met ons mee naar de S-21 gevangenis en the Killingfields. Ook dit stamt af uit de tijd van Pol Pot. Bij de gevangenis aangekomen (wat vroeger een highschool is geweest), is je feeststemming in 1 keer weg. Er zijn geen woorden om te beschrijven wat voor vreselijke dingen hier zijn gebeurd. Ongeveer 20.000 mensen zijn hier gevangen genomen en voor een onbepaalde tijd gemarteld. Waarom? Dat weet niemand. Dat heeft Pol Pot toen zo bedacht. Het gaat je ergste nachtmerries voorbij als je voorbij de cellen loopt en je probeert voor te stellen wat zich hier heeft afgespeeld. Als je dan ook nog eens de foto's ziet van al die mensen (mannen, vrouwen en kinderen) die hier naar toe zijn gebracht, dan moet je toch wel even slikken. Onze gids was vijftien jaar oud toen dit zich heeft afgespeeld en hij weet het dan ook nog als de dag van gisteren. Zeker de helft van zijn familie is omgekomen en hij wil dan ook eigenlijk helemaal niet daar als gids werken. Toch moet hij dit van de overheid.. Zelfs twee van de zeven mensen die dit drama overleefd hebben, werken hier als gids. Bizar.
Vervolgens zijn we met de tuktuk naar the Killingfiels gereden. Daar rij je dan over een zeer slechte, stoffige weg en bedenk je je dat dit de laatste weg is die al die mensen hebben afgelegd. Op the Killingfields zijn namelijk de gevangen omgebracht. In groepen werden ze hier naar toe gebracht en zijn ze hier op gruwelijke manier afgeslacht. Kogels waren namelijk te duur. Vervolgens "soort bij soort" gedumpt in 1 van de massagraven. Door middel van een audioset kreeg je stap voor stap het verhaal te horen en dan staat het kippenvel wel overal.. In de tijd van Pol Pot zijn naar laatste schatting 2 miljoen mensen vermoord. Dat was in die tijd 1/5 van de bevolking. In niet zo een beste stemming zijn we daar dan ook weg gegaan.
Snel door gereden naar het busstation want die middag zouden Patrick en Mariska aankomen vanuit Sihanoukville. Komen we daar aan op het station, is er uiteraard niemand te bekennen. Kak! Het leek ons het beste om terug te gaan naar het hotel en hier op hun te wachten. De tuktukchauf zei dat we nog wel langs 1 ander busstation konden gaan. En jawel! Daar zaten ze hoor, we waren weer compleet!
's Avonds weer een speciale gelegenheid want de volgende dag was Mariska jarig! Dit konden we natuurlijk niet ongestoord voorbij laten gaan. Na het eten hebben we dan ook de taart aangesneden! We hadden zin in een goed feestje dus zij we naar de 'pubstreet' van Phnom Penh gegaan en hebben hier een hele leuke dansclub gevonden. Tot in de late (vroege) uurtjes hebben we hier gedanst en gefeest! Echt een super avond gehad en veel gelachen met zijn allen.
Toen ik na zeer weinig uur slaap wakker werd wat minder leuke tafarelen. Koorts, misselijk en ook Yara was niet fit! We besloten dan ook dat het niet handig was om vandaag naar Vietnam te gaan. Nadat ik mijn maaginhoud geleegd had voelde ik me gelukkig een stuk beter. De rest van de dag hebben we alleen werkelijk waar niets uitgevoerd.

Gisteren was dan toch het moment daar. We moesten nu toch echt afscheid nemen van Mariska en Patrick. Hun gaan verder naar Bangkok en wij zetten ons reis voort in Vietnam. Het is heel gek om na drie weken samen reizen, waarin we werkelijk waar alles gedeeld hebben, afscheid van elkaar te moeten nemen. Een laatste traan, een laatste knuffel nog een keer achterom kijken en weg waren we.
Na een paar uur rijden kwamen we aan bij de grensovergang. Iedereen uit de bus en lopend de grens over. Je mag dit niet in de bus doen. Bij het ene loketje stempeltje uit voor Cambodja en bij het volgende loketje stempel in voor Vietnam. Een paar uur verder reden we Ho Chi Minh City (HCMC) binnen. Wat een stad! Overal waar je kijkt zijn scooters, complete chaos. Maar het is heerlijk om naar te kijken. Het ziet er op het eerste gezicht heel gezellig uit allemaal dus we zullen ons prima vermaken!

Morgennacht gaan we 2012 in! Alvast fijne avond iedereen en..
tot volgend jaar!

Liefs,
Marije