Cambodja - Battambang

Hoii Hoii!

Daar ben ik weer met een nieuw verslag. Zoals jullie kunnen zien deze keer vanuit Cambodja, waar we inmiddels al weer een paar dagen zijn. Ga er maar eens lekker voor zitten.

Vorige keer waren we net aangekomen in Luang Prabang (Laos). We hadden toen een bezoek gebracht aan een waterval. De volgende ochtend ging om 04:45 het wekkertje. We wilden namelijk graag kijken bij het ritueel wat elke ochtend plaats vindt. Er komt dan een hele stoet monniken voorbij die te eten krijgen van omstanders. Stonden we dan met zijn vieren om vijf uur. Alleen geen monnik te bekennen. De man van het Guesthouse vertelden dat ze pas om 06:00 zouden komen. Tegenvaller! We zijn dus nog maar even ons bedje ingekropen. Om 06:00 stonden we paraat met ons mandje rijst en bananen. Het mocht even duren, maar toen de zon ook haar gezicht had laten zien kwamen daar inderdaad monniken aangelopen. Niet zomaar één, maar een rij waar geen einde aan kwam. Deze mensen zeggen niets tegen je en kijken je ook niet aan. Komt niet erg dankbaar over, maar goed klein cultuur verschilletje! Om 07:00 hadden we het wel gezien en zijn we lekker ons bed terug ingekropen. We hebben afscheid genomen van Mariska, Patrick en Patrick. Hun gingen al met de bus naar Vang Vieng. 's Middags hebben we met een duits koppel, die we op de slowboat ontmoet hadden, de stad bekeken. Naar een mooi uitzichtpunt gegaan en gewoon lekker gelopen. Luang Prabang is een hele leuke stad waar je wel uren kan rondlopen. We raakten niet uitgekeken.
Zoals bij vele dingen op onze reis kwam ook helaas hier een eind aan, want de volgende dag zijn we met de bus naar Vang Vieng gereden. Wat een rit.. Op het laatste stuk na hebben we denk ik geen meter recht uit gereden, wat een bochten en wat een hoogtes. Dat vraagt natuurlijk om wagenziekte en Yara had er jammer genoeg veel last van.Nog maar eens een reispilletje en toen ging het gelukkig een stukje beter. De route was wel super. Dwars door de bergen met kleine bergdorpjes. Uiteindelijk kwamen we na zes uur aan in Vang Vieng. Wow.. dit was wel even wat anders dan Luang Prabang. Het leek wel of we in Salou terecht gekomen waren. Overal barretjes waar men zich de alcohol goed liet smaken. Voor ons niet gezien, we waren natuurlijk helemaal gaar van de reis. We zijn dan ook op bed gaan liggen en daar de rest van de dag niet meer uitgekomen.
De volgende dag troffen we bij het ontbijt Patrick, Mariska en Patrick weer aan. We hebben zo eens hun 'tube'verhalen aangehoord (met een grote band over de rivier dobberen en regelmatig een stop maken bij een barretje) en wij kwamen tot de conclusie dat we hier toch echt niet zo een zin in hadden. Bovendien was het maar koud daar in Vang Vieng. Omdat hun 's middags met de bus naar Vientiane gingen, besloten wij mee te gaan en Vang Vieng achter ons te laten. Zo zijn wij nog geen 21 uur daar geweest.

Buskaartjes gekocht en op naar het busstation. Daar aangekomen waren we overduidelijk niet de enige. Er liepen heel veel mensen rond en er waren heel weinig bussen. Toen de bus naar Vientiane er aankwam was het dan ook dringen geblazen. Uiteraard loopt niets zoals het wezen moet en zijn er te veel buskaartjes verkocht voor te weinig plaatsen. Zo een 30 man konden de bus niet meer in en werden achtergelaten op het station. Uiteraard behoorden wij vijf tot die laatste groep. Neergeploft op de grond en een spel kaarten tevoorschijn gehaald. Zo kwamen we de tijd wel door. Na een tijdje kwam er een nieuwe bus waar we allemaal in konden. Dit was wel even passen en meten, maar uiteindelijk had iedereen een plaatsje. Op naar de hoofdstad van Laos! Deze rit was gelukkig niet zo lang en verliep een stuk voorspoediger. Op het busstation van Vientiane een tuktuk geregeld naar het centrum. Dit was een hele operatie want die tuktukjes hier zijn niet zo groot. Ik weet niet hoe we het voor elkaar hebben gekregen, maar uiteindelijk zaten we daar met vijf man en vijf grote rugtassen in. Zelfs voor de chauff was nog een plaatsje. Na een paar guesthouses hadden we een goede gevonden. We besloten met zijn vijven op één kamer te gaan. Dit zorgden natuurlijk wel voor de nodige hilariteit. Maar gezellig dat het was! 's Avonds zijn we terecht gekomen in een leuke en gezellige bar. Jammer genoeg sloot ook deze (zoals alles in Laos) na elf uur. Gelukkig konden we de avond voortzetten op de kamer, maar of de rest van het guesthouse daar zo blij mee was?
De volgende ochtend zou Patrick eigenlijk weg vliegen naar Siem Reap, maar hij besloot dat hij liever wilden uitslapen en bij ons wilden blijven. Hij is dus maar niet gegaan. Zo makkelijk kan het leven zijn. 's Middags hebben we een bezoek gebracht aan de Patouxai. Dit is een replica van de Arc de Triomphe. Fototjes geschoten en genoten van het uitzicht boven op de Patouxai. De mannen besloten dat ze graag naar de kapper wilden. De kapper (of kapster dat is maar de vraag hier) nam zijn/haar taak erg serieus en ging druk in de weer met de tondeuse. De haren vlogen in het rond en of de mannen nou zo blij waren met het eindresultaat?
Het leven van een reiziger kan best zwaar zijn, dus we besloten om ons 's avonds te laten masseren. Met zijn vijven op een rij (afgeschermd door gordijnen) werden de lachspieren weer flink getraind. Gelukkig ook tijd gehad om te genieten, want het blijft heerlijk zo een massage!
Die nacht toch echt afscheid genomen van Patrick, die besloot om nu wel zijn vliegtuig te gaan halen. Voor ons bestond de rest van de dag vooral uit zaken regelen. We wilden namelijk de volgende dag met het vliegtuig naar Siem Reap, maar het vliegtuig zat vol. Uiteindelijk konden we via wat omwegen toch een ticket krijgen, maar dan voor een dag later. Ook het betalen ging niet echt soepeltjes want niet alle bankautomaten accepteren de betaalpassen van Rabobank. Gelukkig is aan het eind van de dag alles goedgekomen en konden we op het terras plaats nemen.
Omdat we nu een dag extra hadden in Vientiane hebben we de volgende dag een scooter gehuurd en zijn we met zijn vieren door de omgeving van Vientiane gaan rijden. Nu kwamen we Laos tegen zoals Laos is. Stoffige wegen en voertuigen waar je vraagtekens bij zet. Op vele stukken ontbreken stukken asfalt en dan is het toch wel lastig manouvreren zo tussen het verkeer door. Wel een zeer geslaagde dag gehad.

De nacht daarop ging het wekkertje bijzonder vroeg. Om half vier zaten we in de tuktuk richting airport. Daar aangekomen was er geen kip te bekennen en alles was nog donker. Geen 24/7 tafarelen hier. Om 04:00 kwam één voor één het personeel op een scootertje aanrijden en iets later besloten ze de deuren open te gooien. Koffertjes naar de balie gebracht en in het vliegtuig gestapt naar Pakse. Hier hadden we namelijk een tussenstop. We moesten uit het vliegtuig, omdat we een stempel moesten halen. Dit voor het bewijs dat je Laos uit gaat. Na nog een klein uurtje vliegen kwamen we aan in Siem Reap. Kleine controle van het paspoort en jawel ook dit visum hebben we te pakken. Op deze manier staat ons paspoort al behoorlijk vol. Een zeer vriendelijke tuktukchauffeur had een goed guesthouse in gedachten en bracht ons hier naar toe. Onderweg al een zeer positieve indruk van Cambodja opgedaan. De stad Siem Reap zag er heel gezellig uit en 's ochtends om 10:00 was er al een zeer aangenaam temperatuurtje. Dat was wel even wat anders dan Laos, want hier is het eigenlijk helemaal niet zo mooi weer geweest. Slechts een graad of 20 a 21 met bewolking (wat hebben we het toch slecht).
Terug naar Cambodja. We troffen een heel mooi guesthouse aan mét zwembad. Doen dus! Tassen neergelegd, bikini aan en lekker de rest van de dag aan het zwembad gezeten. Dat mocht ook wel na een zeer kort nachtje.

De volgende dag was het toch echt de hoogste tijd om een bezoek aan Angkor te brengen. Het hoogtepunt natuurlijk van Siem Reap en ik denk ook wel van Cambodja (voor de mensen die niet weten waar ik het over heb.. www.google.nl)
De tuktukchauf die ons gisteren had opgehaald op het vliegtuig wilden ons ook rondrijden door Angkor. Dat aanbod namen we graag aan wat Angkor is groot, heel groot. Op onze beurt wilden we dit ook graag met hem want hij was echt heel aardig. Keurig in zijn nette kleren stond meneer dan ook klaar die ochtend en zijn we op weg gegaan. Onze eerste bezichtingen was Angkor Wat. De bekendste tempel van het Angkor gebied. Groot dat hij was! Ik kan nog steeds niet geloven dat ze zoveel jaar geleden, zo een mooi en groot iets konden maken. Ik heb mijn ogen uitgekeken en je blijft plaatjes schieten. Angkor Wat bestaat uit verschillende verdiepingen en uiteraard gingen we naar het hoogste punt. Ik liep daar heel vrolijk al het moois te bekijken tot ik in één keer de grond van wel heel dichtbij zag. Ben ik me daar toch van een trapje afgevallen! BAM zo door mijn enkel. Lopen was overduidelijk geen optie meer. Geprobeerd te koelen en te staan, het mocht niet baten. Allemaal niet zo leuk natuurlijk, maar het grote probleem was dat wij daar op het hoogste punt stonden. De weg naar beneden is nog nooit zo lang geweest. Gelukkig troffen we beneden Eelco en Thijs aan (deze twee hebben we leren kennen in het vliegtuig) die ons goed konden helpen. Zo ben ik op de armen van Eelco en Patrick Angkor uitgedragen. Tsja dat heeft ook wel iets? Een shirtje om mijn enkel geknoopt en gaan met die banaan. Onze tuktukchauf maakte zich wel enigzins zorgen want die snapten natuurlijk niet waar we bleven. Zodra hij de situatie zag is hij gelijk tijgerbalsem gaan halen. De schat! Op het gemakje even wezen lunchen en toen door naar de volgende tempel. Bij deze tempel is de film Tomb Raider opgenomen. Bovendien is de tempel zo oud dat hij helemaal overgroeid is door de jungle. Heel bijzonder! Ik probeerde hier nog heel stoer te doen en te zeggen dat het wel ging, maar nee het ging echt niet. Ook Mariska voelde zich niet lekker dus we besloten dat het maar het beste was om terug naar het guesthouse te gaan. Onderweg heeft de chauf twee krukken voor me geregeld zodat ik me kon verplaatsen.
De volgende dag was Mariska nog niet veel waard en ik besloot niet al te eigenwijs te zijn en ook niet te veel te doen. We hebben de dag dus doorgebracht aan het zwembad. Ook prima!
Gisteren hebben we een nieuwe poging gewaagd om Angkor te bezoeken. Mariska was weer een eind opgeknapt en ook ik dacht de wereld weer aan te kunnen. Weer met dezelfde chauf, we konden geen genoeg van hem krijgen. Hij had een mooie route voor ons uitgestippeld dus dat zou helemaal goed komen. Mooi was het inderdaad! We kamen het ene mooi bouwwerk na het andere tegen. Het is niet te bevatten hoe groot Angkor vroeger is geweest en nu natuurlijk nog steeds is. Tenminste, dat wat er van over is. We wilden de dag afsluiten met een mooie zonsondergang bij een tempel die boven op een berg stond. Mooi was hij inderdaad en dat is dan ook het laatste wat ik me herinner. Het ene moment liep ik daar een beetje foto's te schieten, een paar seconde later werd ik wakker in het ziekenhuis en keek ik allemaal mensen met witte pakjes aan. Ik geloof dat ik even wat gemist heb. Als ik Yaar, Mariska en Patrick mag geloven was ik verweg van de bewoonde wereld toen we in de tuktuk naar huis gingen. Ze hebben me op alle mogelijke manieren wakker proberen te maken en toen dat niet lukten zijn ze met de tuktuk naar het ziekenhuis geraced. Ik zou niet weten wat er aan de hand was, alleen dat ik enorme hoofdpijn had en wilden slapen. Daar hadden ze gelukkig wel een middeltje voor. Infuus er in, wat medicatie naar binnen en Marije was helemaal relaxed. Gelukkig met Yara constant om mij heen, ik zou niet weten wat ik zonder haar had gemoeten! Thanks mate!
Ze hebben het daar eens even aangekeken en toen ik hun ervan had verzekerd dat ik me toch echt weer goed voelden mocht ik gaan. Ze hebben gelijk maar even van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn enkel op de foto te zetten. Waar niets op te zien was. Het ziekenhuis was overigens erg netjes. Heel schoon en goed engels sprekende doktoren. Helemaal top dus. Uiteindelijk ben ik in een auto naar het guesthouse gebracht en ben ik daar als een blok in slaap gevallen. Om vanochtend weer helemaal fit wakker te worden! No worries dus.

Vandaag zijn we met de boot aangekomen in Battambang. Vanochtend werden we om 07:00 opgehaald en om half acht vertrok de boot. Het was een hele indrukwekkende tocht over het Tonlé Sap meer. Verspreid over het Tonlé Sap meer liggen verschillende dorpjes die als het ware op het water zijn gebouwd. We waren er allemaal stil van, wat een armoede. Die mensen proberen een heel bestaan op te bouwen met de weinige middelen die ze hebben. Toch presteren ze het om gelukkig te zijn, dat heeft wel diepe indruk op me gemaakt. Kinderen die langs de kant naar je roepen en zwaaien, vrouwen die zichzelf of kleren wassen in de rivier, mannen die aan het vissen zijn. Nederland is op dat moment verder weg dan ooit.
We kwamen onderweg ook door mangrovebossen en moerasgebied. De waterpaadjes waar we doorheen moesten waren op een gegeven moment net zo smal als de boot. Wat het voor de kapitein behoorlijk lastig maakten om te sturen. Op een gegeven moment ging het niet meer en is het roer van de boot verstrikt geraakt in de struiken. We konden geen kant meer op. Twee uur lang zijn ze bezig geweest met het roer, deze was ook afgebroken. En dat in de brandende zon. De hele boottocht lagen wij boven op het dek lekker in de zon, maar die werd op een gegeven moment wel heel warm als je zomaar stil ligt. Even binnen gaan zitten dus. Gelukkig hebben ze de boot weer aan de praat gekregen en zijn we vol goede moed verder gegaan. Uiteindelijk arriveerden we tegen half zes in Battambang. We hebben net wat gegeten en gaan zo maar eens ons bedje in.

Voor de kerstdagen zal ik geen nieuw verslag meer plaatsen. Via deze weg wil ik dan ook iedereen hele fijne kerstdagen wensen! Geniet ervan!

Liefs,
Marije