Rajasthan, Sprookje uit 1001 nacht

Namaste!

Iets sneller dan jullie van me gewend zijn, maar ik wil jullie behoeden voor weer een tien pagina's tellend verslag. Al kan ik natuurlijk niets beloven haha. We zijn immers in India.. En dat hebben we geweten! Ik geloof dat we onze checklist nu behoorlijk compleet hebben:
- Opgelicht: check
- Beroofd: check
- Gekke aanvaring met mannen: check
- Ziek: check
Ik denk dat ons nu niets meer kan overkomen :) Uiteraard alles uitgebreid hier onder!

Mijn laatste verslag typte ik vorige keer de ochtend voor onze safari. Die middag zijn we inderdaad op pad gegaan! Met Babli (onze driver!) zijn we diep de woestijn in gereden. Daar lag in niemandsland een soort kamp, waarvandaan de safari's vertrekken. Ja, al met al erg toeristisch. Er is nou eenmaal geen 1 Indier die voor de lol op een kameel door de woestijn trekt, dus de hele nederzetting is er speciaal voor toeristen neer gezet. Maar dat geeft niet, we hadden er reuze veel zin in! Eerst kregen we een kopje Indische thee aangeboden (dat spul is me daarom goed te drinken!) en daarna werden we voorgesteld aan onze rijdieren. Nondenju, die dieren zijn toch best wel een beetje groot. Op hun rug ook niets anders dan een soort deken, dus dat is vasthouden voor je leven. Op den duur wende je wel aan het geschommel en zat ik een stuk ontspannender op dat beest. We werden begeleid door twee jongens van 12 en 13 jaar, die tevens onze gidsen waren die middag. Veel woorden hebben we alleen niet gewisseld, aangezien de beste jongens natuurlijk geen Engels spraken. Ook reden er nog vier andere mensen met ons mee, maar die waren we binnen de kortste keren uit het oog verloren.
We hebben heel wat meters gelopen door die immense vlakte. Ik was nog nooit in een echte woestijn geweest en ik keek mijn ogen dan ook uit. Je voelt je enorm klein, in zo een grote wijde omgeving. Het is niet echt een zandwoestijn, het was meer 1 grote dorre vlakte met hier en daar wat struiken. Na een paar keer gerust te hebben en de kamelen wat water gegeven te hebben, zijn we uiteindelijk beland op een grote zandduin. Hier voelden we ons toch wel een beetje alleen en we vroegen ons nou sterk af waar al die andere toeristen waren gebleven. De jongens vonden het echter wel een prima plek om de zonsondergang te bekijken en het zag er niet naar uit dat ze nog verder gingen lopen. Met heel veel gebaren en moeite hebben we ze uiteindelijk duidelijk weten te maken dat we graag naar de groep wilde. Gelukkig was dat geen probleem en was dat maar een klein stukje van ons vandaan. Boven op een hele grote zandduin geklommen en vanaf hier was het uitzicht waanzinnig! Je keek uit over de woestijn en in de verte zagen we de zon ondergaan. Wat een romantische plaats! Dat vonden alle koppeltjes natuurlijk ook, en ja daar zitten we dan. Twee vrijgezellen dames! Mocht absoluut de pret niet drukken en de zonsondergang was geweldig.
Nadat de zon onder was zijn we terug naar het kamp gereden en hier kregen we een diner aangeboden. Super lekker gegeten, dat Indische eten bevalt me wel! Daarna werden we getrakteerd op muziek en dans. Wat een idylisch plaatje: onder de sterren met muziek en dans en een bordje goed voer op je schoot. Wat is Nederland op zo een moment verschikkelijk ver weg dan. Na het diner mocht je kiezen of je in de woestijn wilde slapen of in het kamp wilde blijven. Natuurlijk wilde wij graag in de woestijn! Gelukkig ging er ook een stel uit Chili mee en een stel uit Thailand (ja alweer lagen we tussen de koppeltjes). Zo lagen we niet helemaal alleen daar in niemandland. Dat waren we sowieso niet, want we hadden een bodyguard mee voor de 'tigers and Pakistan people'. Wat een grapjas die man. De bodyguard was alleen 12 jaar oud, dus of we er iets aan hadden? Afijn met een jeep werden we de woestijn in gereden en op de zandduin stond inderdaad ons bedje klaar! Wauw!! Lekker onder de wol gekropen en naar de 39473857 sterren boven ons gekeken. Alweer zo een bijzonder moment. Gelukkig was het helemaal niet zo koud en hadden we veel dekens bij ons. Dat moest goed komen! Eigenlijk best lekker geslapen die nacht en wanneer je af en toe je oog opende, zag je een vallende ster voorbij komen.
De volgende ochtend bijtijds opgestaan en boven op de zandduin de zon zien opkomen. Daarna heeft iemand ons weer opgehaald en konden we in het kamp genieten van een ontbijtje. Babli heeft ons vervolgens weer terug naar het hotel gebracht. Daar hebben we verder niet veel meer gedaan, omdat het ging regenen! Ja.. regenen en onweren in de woestijn. Hoe verzin je het? 's Avonds hebben we kennis gemaakt met Michael en Mohamad uit Oostenrijk, Liza uit Duitsland en Jasper uit Nederland. Gezellig wat gegeten met zijn zessen.

Zondag 24 maart zijn we bij Babli weer in de auto gestapt en heeft hij ons naar Jodhpur gebracht. Daar in het hotel kwamen we al snel Michael en Mo(hamad) tegen. Veel mensen reizen hier rond met een driver en leggen min of meer het zelfde rondje af. Hierdoor komen we hun dus vaker tegen! Gezellig! Jammer genoeg konden we Lisa en Jasper die avond niet vinden, dus hebben we met zijn vieren wat gegeten.

De volgende dag de stad maar is een beetje verkend. Met zijn vieren zijn we het fort van Jodhpur gaan bekijken. Zelf vond ik dit het mooiste fort (of paleis) die we tot nu toe gezien hadden. Misschien omdat het de grootste was? Jodhpur wordt ook wel de blauwe stad genoemd, omdat vele huizen blauw zijn geschilderd. Vanuit het fort kan je dit erg goed zien. Hier best wat uurtjes rond gelopen en daarna zijn Yara en ik naar het stadscentrum gelopen. Hier ligt de markt en het is heerlijk om hier gewoon wat rond te dwalen en te kijken naar alle gebeurtenissen om je heen. Waar je ook kijkt, overal gebeurd wel wat. Daar wordt iemand zijn haar geknipt, daar worden tanden nagekeken, daar worden spullen verkocht etc. Niet te lang stil staan, want dan word je omver gelopen door een koe of omver gereden door een tuktuk die langs komt razen. Al met al zijn we in een winkeltje beland en daar werden we op een Holi Pre-party gewezen! Het Holi festival zou pas twee dagen later zijn, maar dit was een feestje georganiseerd voor toeristen. Daar moesten we natuurlijk wel een kijkje gaan nemen. In het hotel Michael en Mo op de hoogte gebracht en rond 18;00 stonden we er klaar voor. Gewapend in outfit wat helemaal vies mocht worden! Wat een goed begin was dit! 1 en al vrolijke boel en het duurde geen 10 seconden of we zaten uiteraard ook allemaal onder de kleurpoeder! Uiteindelijk bleken er meer Indiers dan toeristen te zijn, wat het feest helemaal compleet maakte. Als kleine kinderen renden we in het rond, terwijl we met kleuren op elkaar smeten. Wat een geweldig gebeuren is dit. Veel tijd om te dansen en te feesten hadden we niet, we werden constant gevraagd om op de foto te gaan. Hele shoot gehouden voor de krant en daarna volgde er zelfs een interview met het nieuws! Zo maak je nog eens wat mee. Om 19;00 was het gebeuren weer afgelopen en zijn we gekleurd en wel een hapje gaan eten.

Dinsdag de 26e was het tijd om Jodhpur te verlaten en hebben we koers gezet richting Udaipur. De woestijn hadden we nu echt achter ons gelaten en de dorre vlakte maakte dan ook plaats voor plattelandsdorpjes. Plattelandsdorpjes waar vrouwen met kannen op hun hoofd nog om water lopen bij de pomp en de man met paard en wagen voorbij komt zetten. Alsof je heel wat jaren terug gaat in de tijd. We hebben nog een stop bij een tempel gemaakt en vervolgens kwamen we laat in de middag in Udaipur aan. Hier troffen we Jasper en Lisa weer en die hebben ons mee genomen naar het hoogste rooftop restaurant van de stad. Waanzinnig uitzicht over de stad! Het was de avond waar het Holi Festival zou beginnen. Ik weet niet of er mensen zijn die er nog nooit van hebben gehoord? Een korte uitleg:
Het is het feest waar de winter stopt en de lente begint, een soort nieuwsjaar, het feest van de kleuren. Misschien heb je het wel eens op tv gezien of op internet. Mensen die verf en poeder op elkaar gooien en zo dansend door de straten gaan. Uiteraard is het niet zomaar een feest waarop wordt gegooid, uiteraard zit er een heel verhaal achter. Maar daarvoor verwijs ik graag door naar het wereldwijde web. Kunnen jullie het zelf lezen. Scheelt mij weer wat typen.
In ieder geval begint de avond met het in vuur steken van een soort boom van stro. Daar gaat een heel ritueel aan vooraf, maar dit gebeurd echt binnen de families. Op het centrale plein in het centrum stond ook zo een soort 'boom'. We besloten hier met zijn vieren naar toe te gaan en dit schouwspel te bewonderen. Het plein stond vol met mensen en het hele gebeuren stond op punt van beginnen. De 'boom' werd in de brand gestoken. Dit gaf echter zoveel vuur en lawaai dat iedereen in paniek raakte. Opeens wilde iedereen tegelijkertijd weg en liepen er mensen door en over elkaar heen. We dachten even dat ons laatste uurtje geslagen had... Gelukkig is ook dat weer goed gekomen en bleek het mee te vallen! Het vuur was helemaal niet zo groot en we konden er gewoon staan! Daarna werd er volle bak gedanst, en geloof mij.. Indiers kunnen echt niet dansen! Wel heel leuk om te zien hoe ze uit hun plaat gaan en er een feestje van maken! We hebben er maar wat tussen gestaan en jolig mee gedaan. Daarna op tijd gaan slapen, want we wilden klaar zijn voor de volgende dag!

We hadden enorm er naar uitgekeken en eindelijk was het dan zover. Om 09:30 stonden Michael en Michael al voor de deur (die waren inmiddels ook in Udaipur aangekomen) HAPPY HOLI! Wij moesten nog even wakker worden en onbijten en een uur later troffen we elkaar weer op straat. Uiteraard waren ze gewapend met kleuren en ook nu duurde het niet lang voordat er geen schoon plekje meer te vinden was op ons lichaam. We besloten het centrum in te lopen en daar zouden we Jasper en Lisa ook treffen. Voor we daar aankwamen, kregen we gelijk te maken met het mannelijke Indische volk voor die dag. Zoals ik in mijn vorige verslag zei zijn alle Indische mannen ogen (en nee dan overdrijf ik niet) gericht op blanke meisjes. Tot nu toe was dat een beetje vervelend, maar we hadden hier geen last van. Nu maakten ze echter gebruik van de situatie en loopt de helft natuurlijk dronken op straat. Iedereen wil je heel graag Happy Holi wensen en je dan een goede knuffel geven. Dat is hier gebruikelijk en staan wij ook zeker voor open, maar dat is dan ook onze grens. Op weg naar het centrum kwam er een groep jongens op ons aflopen en ook door deze werden we 'Gehappyholiet' (kleur in je gezicht, knuffel en je zegt happy holi). Ze gingen nu alleen om Yara en mij heen staan en van het 1 op het andere moment stonden we midden in een groep jongens die ons aan alle kanten aanraakten, kusten en betasten. Absoluut niet fijn en we konden niet weg komen. We hebben om ons heen geslagen wat gelukkig een beetje hielp, maar onze rotsen in de branding waren toch wel Michael en Mo! Ze hebben de jongens met grof geweld aan de kant geduwd en ons mee genomen. Zonder hun waren we nergens. Van te voren hadden we al bedacht dat we niet met zijn 2en de straat op konden. Maar dit hadden we niet verwacht, nu we zelfs met zijn 4en liepen! Vanaf dat moment weken de jongens (later ook inclusief Jasper) geen moment meer van ons zijden en hebben ze ons behoed voor al het leed! Ze waren geweldig :)! Ze konden niet voorkomen dat er af en toe nog wel eens in onze borsten of kont werd geknepen, maar goed.. Happy Holi dan maar? Die dingen zijn we allemaal snel vergeten en we hebben verder ontzettend van deze dag genoten.
Iedereen en alles was helemaal in kleur en dat is geweldig om te zien. We hebben rondjes door de stad gelopen, vrolijk 'gehappyholiet' en af en toe een break gehouden op een rooftoprestaurant. Aan het eind van de middag was het feest voor een groot deel afgelopen en besloten we maar te gaan douchen. Dat was natuurlijk een hels karwei. Schrobben, boenen, poetsen alles hebben we geprobeerd maar dat spul is hardnekkig! Ik hoopte met heel mijn hart dat mijn blauw/groene haren weer snel plaats zouden maken voor het blonde. 's Avonds met zijn allen een hapje gegeten en de dag afgesloten.

De dag erna is eigenlijk alles weer heel snel normaal. De straten waren binnen de kortste keren schoon en het enige wat je aan de voorgaande dag doet herinneren is een verdwaalde gekleurde lok in iemand zijn haar. In de ochtend en middag eigenlijk vooral heel rustig aan gedaan en bijgekomen van alle tafarelen. Aan het eind van de middag zijn we de stad ingelopen en hebben we hier en daar nog wat rond gekeken. Onder andere bij de rivier. Deze is vies, nee vies is niet het goede woord. Ranzig is het! Het wordt waarschijnlijk gebruik als 1 grote dumpplek voor van alles en nog wat. Toch wassen mensen hier zichzelf en hun kleren. Ongelovelijk.. Onze mond viel helemaal open toen er kinderen kwamen aan lopen en deze begonnen gewoon te drinken uit de rivier. Zo iets is voor ons heel lastig te begrijpen..
's Avonds zijn we nog naar een dansvoorstelling geweest. Heel mooi om al die vrouwen te zien, ze zijn zo mooi gekleed en kunnen zo goed ritmisch dansen! Echt genoten van de show. Ondertussen hadden Jasper en Lisa de stad weer verlaten en waren we met zijn vieren over. We besloten pizza te gaan eten, maar daar hebben we later verdomd veel spijt van gehad...

Vrijdag 29 maart zijn we met de auto naar Pushkar gereden. Een uur of 5 verderop. Yara voelde zich al niet lekker en ook ik was erg moe. Bij aankomst in Pushkar zijn we dan ook even gaan slapen. Toen we wakker werden voelde ik me weer fit, maar van Yara was weinig meer over. Ze voelde zich ontzettend beroerd en ja hoor.. diarree! Toch ziek dus in India? Dat ga je toch niet menen. Ik ben die avond met Jasper een hapje in de stad gaan eten (die we dus daar weer aantroffen). Dit duurde ook niet zo heel lang, want ook ik begon met niet lekker te voelen. De volgende dag waren we absoluut niet in orde en voelde ons erg slap. We wilden toch graag het stadje zien, dus zijn we voor een paar uurtjes er door heen gewandeld en hebben we wat gegeten daar. Daarna heel rustig aan gedaan en nog even geslapen. Na het slapen voelde Yara zich weer ietsje beter, maar was het nu andersom. Kon ik weer niet mn bed uitkomen. Drama drama! Wat was er met ons aan de hand? Inmiddels kwam het zowel van onder als van boven er uit.. ja, we hadden ons wel eens beter gevoeld! De volgende dag zou er een 8 uur durende rit naar Agra op het programma staan. We voelden ons 's ochtends erg slecht. Groot dubio, moesten we nou wel of niet gaan. Acht uur in een auto is zo ontzettend lang dan. Uiteindelijk toch gegaan omdat we anders problemen met ons reisschema zouden krijgen. Eerst maar eens een bezoekje aan het ziekenhuis gebracht. Niet omdat het zo ernstig was, maar omdat we goede medicijnen wilden hebben. Antibiotica voorgeschreven gekregen en gaan. Van de autorit heb ik gelukkig niet zo heel veel mee gekregen. Heel veel geslapen.

1 April voelde we ons allebei een beetje beter. Nog wel weinig energie en geen zin ergens in, maar het was een begin! Dat moest ook wel want vandaag alweer een bijzondere dag. We zouden de Taj Mahal gaan zien! We zijn een beetje op tijd gegaan, zodat we de immense drukte voor zouden zijn. Zij trekt immers 30.000 bezoekers op een dag! Het duurt even voor je door de controles bent en je moet een belachelijke hoge prijs betalen, maar als je dan de poort door loopt ben je alles vergeten. Het is zoals iedereen zegt die haar heeft gezien, waanzinnig! Super mooi. Ik ben nooit zo onder de indruk van alle gebouwen, maar hier werd ik wel even stil van. Uiteraard heel wat foto's gemaakt (en foto's van ons gemaakt door Indiers) en haar van binnen en buiten gezien. Nadat we het gezien hadden zijn we wat door de stad gelopen, maar eerst hebben we afscheid moeten nemen van onze driver. Vanaf Agra zijn we weer op ons zelf aangewezen en moeten we de luxe van een 'eigen' auto achters ons laten. Zelf weer onze boontjes doppen :). Babli was een geweldige chauffeur en ik heb me geen moment onveilig bij hem gevoeld. Mocht iemand opzoek zijn naar een leuke chauff in Rajasthan? Dan hoor ik het graag! Nu we in Agra zijn aangekomen hebben we dus de provincie Rajasthan achter ons gelaten. Geweldige provincie, geweldige cultuur en het was geweldig om dit allemaal met eigen ogen te mogen zien. Rajasthan is echt een sprookje uit 1001 nacht met al zijn paleizen en forten. Ik weet niet of iemand wel eens in Fatah Morgana in de Efteling is geweest! Zo iets.. armoede en rijkdom ligt hier angstvallig dicht naast elkaar en dat is in het dagelijkse leven goed te zien.

Agra is vergeleken met de andere steden geen leuke stad. Mensen zijn hier veel opdringeriger dan ergens anders. Constant vragen of je in hun tuktuk wilt of in hun winkel wilt komen kijken. Ze blijven maar bezig. We worden er af en toe wel een beetje moe van... Ook constant gedoe met geld. Veel te hoge prijzen vragen. Alleen al voor een flesje drinken bijvoorbeeld. Overal moet je over in discussie en na de 387x kan je niet meer zo vriendelijk reageren. Gelukkig snappen ze het dan uiteindelijk wel en krijg je een normaal bedrag voor elkaar.
Die avond weer vroeg gaan slapen, om op krachten te komen. De volgende ochtend was het alweer mis? Voelde me hartstikke ziek en beroerd. TOP! We hadden het treinkaartje al gekocht, dus we moesten wel gaan. Yara heeft geweldig voor me gezorgd en zonder al te veel gedoe op het station aangekomen. Daar de trein naar Jhansi gepakt. Dit was gelukkig maar een uur of twee. Vanaf daar naar Orcha gegaan en daar hebben we in een heerlijk hotel geslapen. Het deed ons goed om even een dag niks te doen en bij te komen van alle dagen Rajasthan en het ziek zijn. Heerlijk geluierd en in ons boek gelezen dus. Dat heeft geholpen en we voelens ons dan ook gelukkig weer wat beter! Vanmorgen Orcha bekeken. Leuk en lief dorpje waar niet zo heel veel te doen is. Daarna Orcha achters ons gelaten en we zijn nu in Khajuraho de stad van de Kama Sutra.. maar daar over volgende keer meer!

Ik heb het weer niet kort kunnen houden he?.. Heb nog zo mijn best gedaan :)

Hoe is het met jullie allemaal? Ik hoop zo voor jullie dat de kou eindelijk eens een beetje weg is en dat de lente maar mag beginnen!

Veel liefs,

Marije